Ma 32 lata a jej piosenki towarzyszą rozstaniom i żałobie po związkach wielu Polek i Polaków w każdym wieku. Kaśka Sochacka śpiewa dokładnie o tym, czego wiele osób nie potrafi nazwać, ale czuje. Pochodząca z muzycznej rodziny wokalistka opowiada Angelice Kucińskiej o swojej drodze na szczyty list przebojów.
Angelika Kucińska: Kaśka, a nie Kasia?
Kaśka Sochacka: Wszyscy od najmłodszych lat zawsze mówili do mnie „Kaśka". I było mi z tym dobrze, pasowało do mnie. Grałam w piłkę z kolegami na ulicy, lubiłam się wspinać na drzewa, byłam małym łobuzem – skądś się ta Kaśka musiała wziąć. Z propozycją, żeby mnie nazwać Kaśką oficjalnie, wyszedł Paweł Jóźwicki, czyli Uzek, szef mojej wytwórni. W Jazzboy też mnie wszyscy tytułowali Kaśką, więc było to dla nich naturalne.
Uzek został wywołany, więc pogadajmy o tym, jak wyglądało wydawanie płyty. Pierwsze rozmowy zaczęliście w 2014 r. Musiałaś swoje odczekać, powalczyć. To, co się dzieje wokół „Cichych dni”, to, że płyta jest świetnie przyjmowana, że wygrałaś plebiscyt dla młodych muzyków Sanki – to nagroda za te lata walki?
Trochę tak to odczuwam. Kiedy płyta wreszcie wychodzi, zwłaszcza po kilku latach walki, docierają do ciebie pozytywne opinie słuchaczy, widzisz, że album się dobrze sprzedaje, wygrywasz plebiscyt, to nic tylko się cieszyć.
Należało ci się?
Tak nie powiem! To nie byłabym ja. Czuję, że moja praca została doceniona, i to jest naprawdę bardzo miłe.
Zobacz także:
Gdybyś wydała płytę tych siedem lat temu, byłby to inny album?
Tak, bo i ja byłam innym człowiekiem. Siedem lat to kawał czasu. Ciągle się zmieniamy, zbieramy nowe doświadczenia, przeżywamy nowe rzeczy, bez przerwy kształtuje się nasza osobowość. Jestem innym człowiekiem niż rok temu, a co dopiero siedem lat temu.
Przy swoim debiutanckim albumie pracowałaś z mocną ekipą. Paweł Jóźwicki, twój wydawca, odkrył po drodze wielu popularnych wykonawców, np. Anię Dąbrowską. Płytę produkował Olek Świerkot, który współpracuje z Kortezem i Dawidem Podsiadłą. Przy tekstach pomagała Agata Trafalska, współautorka tekstów do piosenek Korteza. Drużyna gwarantująca sukces?
To na pewno ekipa, która dawała mi duże poczucie bezpieczeństwa i swobody. Byłam szczęśliwa, że mogę pracować z ludźmi o takim doświadczeniu, z wieloma sukcesami na koncie. Duża rzecz, po prostu. Ale czy dawało mi to gwarancję, że płyta odniesie sukces? W ogóle. Gwarancja sukcesu w tej branży nie istnieje. Są tylko szanse. To, co z nimi zrobisz, jak je wykorzystasz, zależy od ciebie.
To co jest twoim największym dotychczasowym sukcesem?
Największym zawodowym sukcesem na pewno jest wydanie „Cichych dni”. To spełnienie marzeń małej dziewczynki, ale też zamknięcie pewnego etapu, który był długi, czasem trudny, wypełniony zarówno sukcesami, jak i porażkami.
Były momenty, gdy rzucałaś muzykę na dobre?
Były momenty poważnego zwątpienia. Wydawało mi się wtedy, że muzyka będzie tylko moim hobby, że może się uda gdzieś wystąpić od czasu do czasu, ale generalnie potrzebuję innego planu na życie, innego zajęcia. W teorii brzmiało to łatwiej niż w praktyce, bo nigdy nie pogodziłam się z tą myślą w stu procentach.
Co jeszcze zdecydowało, że nie odpuściłaś?
Upór. Okazało się też, że mam w sobie wiele cierpliwości, choć nie zdawałam sobie z tego sprawy. Bo że jestem uparta, to wiedziałam od zawsze, ale że cierpliwa? Przez cały ten czas gdzieś głęboko czułam, że mi się uda. Nawet kiedy mi nie szło, mówiłam sobie, że może po prostu jeszcze nie teraz, i nie przestawałam marzyć, że kiedyś będzie inaczej.
Marzenia się spełniają!
Wiem, jak to brzmi, ale naprawdę się spełniają. To niesamowite. Jestem chodzącym dowodem na to, że tak się dzieje.
W piosenkach nie jesteś taką optymistką.
Piszę, gdy coś wokół mnie albo u mnie nie działa tak, jak powinno. Przyczepiam się do tych trudniejszych momentów, grzebię w emocjach, często nawet może wyolbrzymiam problemy. Smutek mnie inspiruje.
I naprawdę boisz się trąb powietrznych?
Jestem fatalistką. Nierzadko wyobrażam sobie czarne scenariusze. Np. panicznie boję się tsunami. Niekiedy oglądam o tym filmy na YouTubie...
Boisz się ich, więc je oglądasz?
Właśnie to sobie robię. Chcę być przygotowana na każdą ewentualność i chyba w ten sposób próbuję walczyć ze swoim lękiem. Kiedy wybieram miejsce na wakacyjny wyjazd, sprawdzam całą historię epizodów związanych z różnymi kataklizmami.
Wychowałaś się w domu wypełnionym muzyką, choć nikt nie zajmował się nią zawodowo. Jak rodzina przyjęła to, że ty będziesz się z muzyki utrzymywać?
Nie byli zaskoczeni, bo od dawna wiedzieli, że akurat mnie wybitnie ciągnie w tym kierunku. Byli świadkami trudniejszych okresów, widzieli, kiedy mi nie szło, więc tym bardziej się cieszyli, gdy wizja wydania płyty stała się naprawdę realna. Rodzina mnie wspiera. Wiem, że są ze mnie dumni i że ten mój mały sukces jest dla nich źródłem prawdziwego szczęścia. Tym bardziej się cieszę, że mogłam im sprawić trochę radości.
Siedem lat walki o płytę cię zahartowało? Jesteś przygotowana do wykonywania zawodu podwyższonego ryzyka?
Oj, tak, zahartowałam się przez te lata dosyć porządnie. Dziś wiem nie tylko, co i jak chcę robić, lecz także ile poświęceń wymaga ten zawód, i jestem na te wyrzeczenia w stu procentach gotowa. Kocham robić muzykę. To nawet nie jest coś, co chcę robić. To coś, co muszę robić, żeby funkcjonować. Do tego jestem stworzona.
A co to za poświęcenia, o których mówisz? Jakich wyrzeczeń wymaga ten zawód?
Musisz nauczyć się życia na walizkach. Ciągle podróżuję między dwoma miastami, bo na co dzień mieszkam w Krakowie, a pracuję w Warszawie. Nie
widuję rodziny zbyt często, bo głównie pracuję. Zawód muzyka jest wyjątkowy, ale to naprawdę trudna praca, czasochłonna, wymagająca maksymalnego skupienia i delikatności, bo przecież nieustannie pracujesz na emocjach. Jest sporo stresu, nieprzespanych nocy. Jeśli sama tworzysz muzykę, piszesz teksty, to ten zawód równa się twoje życie i tak naprawdę nigdy nie przestajesz pracować.
Masz talent, potrafisz ciężko pracować, a do tego jeszcze twój wydawca Uzek powiedział ci, że „nie jesteś jedną z tych dziuń”. Co miał na myśli?
Chyba chodziło mu o to, że nie jestem jedną z tych wokalistek w szpilkach i w kusej mini, którym bardziej zależy na tym, jak wyglądają, niż na tym, co śpiewają. Dla mnie zawsze ważniejsze były piosenki i to, o czym są.
O to samo chodzi fanom, którzy piszą, że jesteś super, bo jesteś normalna?
Może. Może też o to, że nie koloryzuję rzeczywistości, którą opisuję w piosenkach. Żyjemy w świecie, w którym wszystko jest piękne, kolorowe i ekstra, a o sprawach, które nie są ekstra, się nie mówi. Ja w piosenkach mocno skupiam się na tej „ciemniejszej stronie mocy”, śpiewam o rozczarowaniach, o prozie życia. Wszystko to jednak zawsze staram się podszyć odrobiną nadziei i wiary, że coś się zmieni.
Gdyby potraktować teksty twoich piosenek bardzo dosłownie i uznać, że te wszystkie doświadczenia są twoje, to nic tylko współczuć.
Spokojnie, to nie do końca tak, że nie mam szczęścia w miłości i stąd te piosenki. Jest wręcz odwrotnie, mam szczęście w miłości i właśnie stąd te piosenki. Wykorzystuję swoje przeżycia, gorsze momenty, myśli, refleksje do pisania, ale to są tylko inspiracje. Później toczy się proces twórczy, grzebanie w tej emocji, często też wyolbrzymianie sprawy albo szukanie dziur w całym. Gdybym nie miała tak stabilnego, opartego na zaufaniu i pełnego uczucia związku, tobym nie pisała takich piosenek.
Artykuł ukazał się pierwotnie w wakacyjnym wydaniu magazynu GLAMOUR (7-8/2021).
--
W Glamour.pl na co dzień informujemy was o trendach, stylu życia, rozrywce. Jednak w tym trudnym czasie część redakcji pracuje nad treściami skupionymi wokół sytuacji w Ukrainie. TUTAJ dowiecie się, jak pomagać, sprawdzicie, gdzie trwają zbiórki i przeczytacie, co zrobić, żeby zachować równowagę psychiczną w tych trudnych okolicznościach.
